Καραβάς η ζωή μου...

Ποιήματα

 

 

Ο Καημός της προσφυγιάς της πονεμένης Ρωμιοσύνης της προδομένης Κύπρου μας Ιούλιος του 1974 

Παιδί μου αγνοούμενε

Στον Άη Γιώρκη μου τον Σπηλιώτη

Τα κατεχόμενα χωρκά μας

Άχραντε Παναΐα μου Τζιυρά μου στη Βασίλεια

Λατρεμένη μας Βασίλεια

Σύμπαν

Θάλασσα

Ουρανός

Η απεραντοσύνη της Γλώσσας...

Η δύναμη του μυαλού

Μια σταγόνα από δάκρυ

Ειρήνη! Ειρήνη!

Ο Καραβάς παινεύκεται

 

 

                                       Απόβαση τουρκικών στρατευμάτων. Πηγή: http://www.sansimera.gr/



Ο Καημός της προσφυγιάς της πονεμένης Ρωμιοσύνης της προδομένης Κύπρου μας Ιούλιος του 1974 


 

Το εβδομήντατέσσερα

παμπόρκα αρματώσαν

τζιαί τους Αττίλες φόρτωσαν

τζιαί μας τους παραδώσαν

 

Στο πέντε μίλι φκήκασι

στου Καραβά το χώμα

τίποτε εν αφήκασι

το χώμα κλαίει ακόμα

 

Σφάξαν τζιαί ατιμάσασιν

το κρίμα να τους εύρει

τα πλάσματα που σφάξασιν

με ππάλες τζιαί μασσιαίρι

 

Σαν σίφφουνας επλάκωσαν

την μάνα μας Τζερύνεια

κοπέλλες εν που σκλάβωσαν

τίποτε εν αφήνναν

 

Τα μαύρα ελικόπτερα

θάνατον κατεβάζαν

ούλλα πιόν ολοφάνερα

φωθκιές παντού εβάζαν

 

Ακόμα αλεξιπτωτιστές

στη γη μας κατεβαίνναν

άγριοι βασανιστές

που δεν καταλαβαίνναν

 

Αεροπλάνα Τούρτζικα

σφυρίζαν τζιαί πετούσαν

πόμπες τζιαί πόμπες ρίφκασιν

σκοτώνναν τζιαί χαλούσαν

 

Τζιαί τα χωρκά εκλαίασιν

μέχρι τον Κορματζίτη

τζ’ οι πόμπες διπλοππέφτασιν

σούζετουν ο πλανήτης

 

Ούλλοι οι μιάλοι είδαν τα

μα όμως εβωβώσαν

τα μμάθκια τους εκλείσαν τα

την πόρτα τους κλειδώσαν

 

Τωρά όμως εν πούβρασιν

λόγια τζιαί συντυχάννουν

μπορίσαν τζιαί σκεφτήκασιν

τζιαί τα φιρμάνια κάμνουν

 

Γράφουν τζιαί ξαναγράφουσι

για τα δικά μας σπίθκια

παίζουσι με τον πόνο μας

του σατανά παιχνίθκια

 

Ας δώκουσι τα σπίθκια τους

τζιαί τα αρκοντικά τους

αν είναι τούτο δυνατό

τζι αν το λαλεί η καρκιά τους

 

Τόσα χρόνια βάσανα

τα μμάθκια μας βρεμένα

για τζιείνους ούλλο χάχχανα

για τζιείνους ούλλα ξένα

 

Στην Λάπηθο στον Καραβά

Άη Γιώρκη, Τζιερύνεια

Βασίλεια τζιαί στα Λιβερά

φωθκιές αφταίνναν σβύνναν

 

Τζιαί τα χωρκά μας Πάναγρα

Μύρτου τζιαί Κοντεμένος

στην Όρκα τζιαί στο Θκιόριος

κόσμος ήτουν χαμένος


Τζιαί της Λαπήθου ο Λάρνακας

δίπλα το Αγριδάτζι

τζι ο Άγιος Ερμόλαος

το γαίμα μας αυλάτζι

 

Οι πόμπες εν που ππέφτασι

τζιαί Κάρμι τζιαί Τριμύθθι

που τα βουνά βογγούσασι

με τες πληγές στα στήθη

 

Σούζεσουν Πενταδάχτυλε

αφταίνναν τα λαμπρά σου

στερέψασιν οι βρύσες σου

ξεράναν τα δεντρά σου

 

Χαχομηλιές κυκλάμινα

πούταν η φορεσιά σου

τα φκιόρα σου γίναν φωθκιά

τζιαί κάψαν την καρκιάν σου

 

Στον Κουτσοβέντη βάλλασι

καπάλιν τα κανόνια

τζιαί τα δεντρά εκάψασι

που ζιούσαν τόσα χρόνια

 

Εκλέψαν τζι αφανίσασιν

λεβέντες παλληκάρκα

τζιαί στην Τουρτζιάν τα πήρασιν

κλεισμένα μες τ’ αμπάρκα

 

Κλαιν οι μανάδες τζιαί παιθκιά

τζι ακόμα καρτερούσιν

εν πεθαμμένοι; εν ζωντανοί;

τους μιάλους αρωτούσιν;

 

Μα ούλλοι εκουφάνασιν

πόνον που δεν εξέρουν

παιθκιά που δεν εχάσασιν

πίσω για να τα φέρουν

 

Αγιά Ειρήνη εθάψασσε

τα Φτέρυχα εθρυνήσαν

τζιαί σεν’ Ελιά εκάψασσε

τζ’ οι Μότηδες δακρύσαν

 

Ακόμα τζι ο Παλιόσοφος

τζιαί το Κρινί πεθθούσι

τζι ο Βαβυλάς ο έρημος

εν μαύρα που φορόυσι

 

Στον Άγιο Επίκτητο

τζιαί Άγιο Αμβρόση

το κάθε πλάσμα χάννετουν

να πάει να γλυτώσει

 

Οι πόμπες λούκκους φκάλλασι

Καζάφανι τζιαί Χάρτζια

Κλεπίνη τζιαί στον Σύσκληπο

βουρούσαν που τ’ αυλάτζια

 

Ήτουν χαμός τζιαί θύελλα

η μπότα του Αττίλα

το Πέλλαπαϊς κούρσεψαν

κανένας εν εμίλα

 

Πκιόν η Τζερύνεια έκλαιε

εφώναζεν τζι εκτύπαν

κανένας εν την άκουε

τζι ο Αττίλας εξανακτύπαν

 

Χάρτζια, Βουνό, Ασώματο

Θέρμια τζιαί Καλογραία

Τράπεζα τζιαί Δίκωμο

υψώσαν τζιαί σημαία

 

Βουρούσασιν οι δαίμονες

να κλέψουν τζιαί να σφάξουν

τζι ούλα μας τα υπάρχοντα

σαν τους πελλούς ν’ αρπάξουν

 

Ληστέψασιν τες εκκλησιές

τζιαί σταύλους τες εκάμαν

στους τοίχους γράψασιν βρισιές

να πνίεσαι που τον θυμόν

τζιαί που το μαύρον κλάμαν

 

Άλλες εκάμασιν τζαμιά

τζι άλλες κάμαν μουσεία

με είσοδο χωρίς ζημιά

στην κάθε εκκλησία

 

Τους τάφους των παππούδων μας

πόκουππα τους αφήκαν

εσπάσασιν τζιαί τους σταυρούς

τζιαί δέν εσεβαστήκαν

 

Για τούτα ούλα τα κακά

διπλά τους ανταμείψαν

τα σπίθκια μας τους δώσασιν

τες πόρτες μας ανοίξαν

 

Κανένας εν τους εδίκασε

τζι ουτ’ εν να τους δικάσει

π’ άκουσεν κόσμος τζιαί τουνιάς

σ’ ούλη τη γη τζιαί πλάση

 

Κουρσέψαν τζι ερημώσασιν

τζιαί την Τζιυρκάν την Πόλη

που το νερό της χάθηκε

ξερόν εν το περβόλι


 
Σαρίσαν τζιαί τη Μεσαρκάν

τούτον το χώμαν κλαίει

πλακώσαν κάθε της μερκάν

χωρίς να αναπνέει


Του Καρπασιού τα πλάσματα

σταυρώννουν κάθε μέρα

γιατί φυλάουν χώματα

τζιαί νύχταν τζιαί ημέρα

Τζι ούλα της Μόρφου τα χωρκά

εν μαυροφορεμένα

τα πορτοκκάλια εν πικρά

τζιαί τα δεντρά εν κλαμένα

 

Κάθε μερκάν του Βαρωσιού

μαύρα πουλιά τζιοιτάζουν

στου δύστυχού μας του νησιού

γυρίζουσιν τζιαί κράζουν

 

Γυρεύκουσιν το δίκαιον

την Τζιύπρο μας να σώσουν

τζιαί τους Αγιούς παρακαλούν

την λευτερκάν να δώσουν

 

Γραμμένο στις 15 Ιουνίου 1999

Η Πολιτιστική Κίνηση Περιοχής Κυθρέας «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» απένειμε Τιμητικό Δίπλωμα στην Έλλη Α. Ιωάννου, η οποία έτυχε του Επαίνου στον Παγκύπριο Διαγωνισμό Ποίησης του Σωματείου το 2003, για τη συμμετοχή της με το ποίημα «Ο Καημός της προσφυγιάς της πονεμένης Ρωμιοσύνης της προδομένης Κύπρου μας Ιούλιος του 1974».


Πίσω στα Ποιήματα

 

 Παιδί μου αγνοούμενε  

 

Παιδί της Κύπρου ποιος ξέρει

αν ζεις και πού κοιμάσαι

κι αν ο Αττίλας σ’ έσφαξε

στο μαύρο χώμα θα ‘σαι.

 

Η μάνα σου σε καρτερεί

τα μαύρα δεν τα βγάζει

πια να δακρύσει δεν μπορεί

βογγά κι αναστενάζει.

 

Η κοπελίσα π’ αγαπάς

προσμένει να γυρίσεις

στο χέρι σου να στηριχτεί

νυφούλα να φιλήσεις.

 

Και συ παιδί που άφησες

γυναίκα και παιδάκια

τα δάκρυά τους έγιναν

ποτάμι και αυλάκια.

 

Η κόρη και ο γιόκας σου

προσμένουν την ευχή σου

στην εκκλησιά στεφάνωμα

και το θερμό φιλί σου.

Παιδί μου αγνοούμενε

λουλούδια σου χαρίζω

στην Παναγιά γονατιστή

για σε πονώ δακρύζω.

 

Αυτοί πόχουν τη δύναμη

να σε ανακαλύψουν

φοβούνται το συμφέρον τους

μήπως και το αγγίξουν.

 

Νομίζουν πως πάνω στη γη

θα κατοικούν αιώνια

δεν το καταλαβαίνουνε

λίγα τους μείναν χρόνια.

 

Παιδί μου αγνοούμενε

κι αν πέθανες κι αν ζεις

εις την αιωνιότητα

εσύ είσαι ο νικητής.





Πίσω στα Ποιήματα

 

–—

 

Στον Άη Γιώρκη μου τον Σπηλιώτη 



Άγιε μου Γιώρκη μου, καβαλλάρη

εις το βουνό σου σε μια σπηλιά

έλα Σπηλιώτη μου να με πάρεις

στην Λάπηθο τζιαί στον Καραβά


Έρκουμουν κάποτε στη σπηλιά σου

το μονοπάτι μια σπιθαμή

να σε καπνίσω με την ελιά σου

να ξιποστάσω μια σταλαμή


Ένα τζιερί πρώτα να σου άψω

να γονατίσω κάτω στη γη

που τον καμόν μου πικρά να κλάψω

ν’ αναστενάξω που την ψυσσιή


Παριορκούμουν που την θωρκάν σου

έλαμπες, ήσουν μια αστραπή

τζιαί φάκκαν γλήορα η καρκιά σου

τζι έκαμνες θάμμα την προσευκή


Κάμε το θάμμα νάρτω να σ’ έυρω

τζι ούλλος ο κόσμος γονατιστοί

τζι άσπρη λαμπάδα εν να σου φέρω

εις την εικόνα σου τη σβυστή


Να φέξει ο σπήλιος τζιαί τα χωρκά μας

τζι ας φκει η ψυσσιή μας πα στο βουνό

πάνω στα άγια τα χώματά μας

τζιαί να πετούμε στον ουρανό

 Πίσω στα Ποιήματα

 

 

–—

                                                                    ΣΥΜΠΑΝ 



                                                                                                                          «Έτσι απλά» (γραμμένο από τις 5.1.2009 μέχρι τις 21.9.2009)

 

        Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιώ και θαυμάζω τα πάντα γύρω μου. Αυτό τον υπέροχο κόσμο που είναι το απέραντο θαύμα του πλάστη μας. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε το μεγαλύτερο δημιούργημά του. Για μας το σύμπαν είναι δώρο Θεού! Ο καθένας μας, έχουμε μέσα μας το δικό μας ξεχωριστό σύμπαν. Για να σωθούμε, πρέπει να βαδίζουμε με βάση την αλήθεια, με αυτογνωσία και θεογνωσία.

        Αφιερώνεται στους αείμνηστους παππούδες μου, που είναι θαμμένοι στα χώματα του κατεχόμενου από την Τουρκία, Μοναδικού Καραβά της Αδούλωτης Κερύνειας. Παππού Κωνσταντή Χατζηλυσάνδρου Κόλοκου και γιαγιά Ευφροσύνη Χατζηλυσάνδρου. Το πατρικό όνομα της γιαγιάς μου είναι Ευφροσύνη Ψάθα. Αυτοί είναι οι γονείς του Ευριπίδη του πατέρα της Έλλης και του Αθηνόδωρου από τον Καραβά, «οδός Ερμού 44 Πετρογειτονιά, ενορία Παναγίας Ευαγγελιστρίας».

        Αφιερώνεται επίσης στους αείμνηστους παππού Ιωάννη Αγγελίδη Βιολάρη Πελεκάνου και γιαγιά Μάρθα Αγγελίδη Βιολάρη Πελεκάνου από την κατεχόμενη πανέμορφη Λάπηθο. Αυτοί είναι οι γονείς της αγαπημένης μου μητέρας Αγάθης όπου εκατοικούσαν στην ενορία του Τιμίου Προδρόμου στην Λάπηθο.

Έλλη Α. Ιωάννου

  

Σύμπαν

 

Στην σκέψη μας πανώρια ζωγραφιά

του πλάστη μας τα θαύματα

του σύμπαντος η ομορφιά

μια λέξη έξι γράμματα

 

Το Σύμπαν έχει και μορφή

είναι μια υπερσφαίρα

αλλά έχει και πέρατα

γνώστες το αναφέραν

 

Πολλοί μιλούν για άπειρο

μα και κανείς δεν ξέρει

ειν άγνωστο και άμοιρο

ο χρόνος τι θα φέρει

 

Όμως είναι σκοτεινό

σκοτάδι το πλακώννει

ήλιοι το κάνουν φωτεινό

νυκτώννει ξημερώννει

 

Ο ήλιος φως φωταγωγός

δικός μας κυβερνήτης

χαρίζει δύναμη και φως

στον κάθε μας πλανήτη

 

Πλανήτες περιστρέφονται

τον ήλιο τριγυρίζουν

το φως του καλοδέχονται

κι από ζωή ανθίζουν

 

Συστήματα ηλιακά

απειράριθμα υπάρχουν

πλανήτες που έχουν μυστικά

κι οι άνθρωποι τα ψάχνουν

 

Πλανήτες άστρα πλανώμενα

ο ήλιος τα φωτίζει

και είναι τα λεγόμενα

που ο καθείς γνωρίζει

 

Ερμής, Αφροδίτη, γη

Άρης, Ζευς, και Κρόνος

Ουρανός και Ποσειδών μαζί

και Πλούτων νάνος μόνος

 

Κύριος πλανήτης ειν η γη

του κόσμου μας βασίλειο

που την φωτίζει με στοργή

το σύστημα απ’ τον ήλιο

 

Γη, χώμα, μάνα που γεννά

κάθε λογής βλαστάρια

με την δροσιά της τα κερνά

κρύα νερά καθάρια

 

Ζούγκλες δάση και βουνά

προσφέρουν οξυγόνο

ζώα κι εξωτικά πουλιά

που δεν τ’ αγγίζει ο χρόνος

 

Σύμπαν πανδαισία μουσικής

χιόνι σταγόνες της βροχής

πόλεμος φαινομένων

Άνοιξη χειμώνες παγετοί

 

Ποτάμια καταρράκτες

θάλασσες κρυμμένοι θησαυροί

λίμνες με δίχως φράκτες

απέραντοι ωκεανοί

 

Του ήλιου τα καμώματα

της φύσης τα στολίδια

χρώματα και αρώματα

και των πουλιών παιχνίδια

 

Κάθε λαλιά απ’ τα πουλιά

αντιλαλεί ο ήχος

και του ανθρώπου τη μιλιά

την γράφει μέγας στοίχος

 

Κάθε ζωή πάνω στη γη

άνθρωποι και η φύση

σίγουρα επικοινωνεί

με κάθε μας πλανήτη

 

Με την ψυχή και με τον νου

έλκονται και ταιριάζουν

κι από τα ύψη τ’ ουρανού

τα άστρα τους κοιτάζουν

 

Είδωλο ο ουρανός

το χρώμα του χαρίζει

θάλασσα και ωκεανός

γαλάζιο καθρεφτίζει

 

Σαν την ατμόσφαιρα περνούν

του ήλιου μας αχτίδες

γαλάζιο χρώμα θα χαρούν

σε όλες τες βαθμίδες

 

Μα σαν τελειώσει μια βροχή

γενιέται το ζωνάρι (ουράνιο τόξο)

κι ο κόσμος κάνει μια ευχή

σε μια αιθέρια χάρι

 

Την ωραιότητα του ουρανού

μέρα νύκτα θαυμάζω

κι άμα τα άστρα θα φανούν

τον Πλάστη μου δοξάζω

 

Τα σύννεφα γκρίζα φτερά

τον ουρανό σκεπάζουν

δακρύζουν γίνονται νερά

βροχή σταγόνες στάζουν

 

Ευθύς τ’ αστέρια λάμπουνε

τρέχουνε παιχνιδίζουν

σπίθες φωτιές ανάβουνε

τον ουρανό στολίζουν

 

Πηγή φωτός η Παναγιά

Μαρία η λαμπροφόρα

μας δίνει φως παρηγοριά

κάθε στιγμή και ώρα

 

Με τούτο το πανόραμα

τα βράδια αποκοιμούμαι

στης λάμψης το ζευγάρωμα

με τες ψυχές μιλούμε

 

Του Σύμπαντος τες ομορφιές

χαίρονται κοσμοναύτες

ανακαλύπτουνε μορφές

πρωτόγνωροι συντάκτες

 

Ο Άρης ο πλανήτης

λένε πως μοιάζει με τη γη

δορυφόρους έχει δύο

που φωτίζουνε μαζί

 

Κόκκινος ονομάζεται

με φύση και ζωή

κι ωκεανός ευρίσκεται

πάρα πολύ βαθύς

 

Ο Ερμής άλλος πλανήτης

τον ήλιο έχει χορηγό

άξιος είναι κυβερνήτης

των αρχαίων ο Θεός

 

Ο πλανήτης Ποσειδώνας

πράσινος δίσκος μοιάζει

και την τρίαινα κρατώντας

την τροχιά του τη χαράζει

 

Ατμόσφαιρα μ’ αέρια

μεθάνιο υδρογόνο

με συνεφιά αιθέρια

ζωή δεν έχει μόνο

 

Των αρχαίων η λαμπρή θεά

πανέμορφη Αφροδίτη

έδωσε σάρκα και οστά

του λαμπερού πλανήτη

 

Ο πλανήτης Αφροδίτη

σύμβολο της ομορφιάς

Αυγερινός κι Αποσπερίτης

και με τ’ όνομα θεάς

 

Μοιάζουνε τόσο με τη γη

στο μέγεθος στη μάζα

λέγαν πως ήταν αδελφές

γιατί πολύ εμοιάζαν

 

Μα με το πέρασμα καιρού

πάγωσε ο πλανήτης

μήτε σημάδι του νερού

στην θρυλική Αφροδίτη

 

Μέγας πλανήτης κι ο Ουρανός

έχει και δορυφόρους

δεν είναι εύκολα ορατός

κι έχει πετρώδεις χώρους

 

Μ’ ένα βαθύ ωκεανό

και ομορφιά αιθέρια

του δίνουν χρώμα γαλανό

τα πολλαπλά αέρια

 

Κίτρινος ο μέγας Κρόνος

οι δορυφόροι του επτά

με τη γη μας μοιάζει ο ένας

σαν αδέλφια ταιριαστά

 

Η περιοχή του Κρόνου

λένε αλλάζει συνεχώς

έχει εξήντα δορυφόρους

π’ ανακαλύψαν προσεχώς

 

Γύρω του οι δύο ζώνες

όπως δύο δακτυλίδια

δυό πανέμορφες εικόνες

δυό μοναδικά στολίδια

 

Ο Δίας περιστρέφεται

περί τον άξονά του

των πλανητών ο γίγαντας

κόκκινη η ατμόσφαιρά του

 

Ο πλανήτης Πλούτων νάνος

η μητέρα του η νύκτα

δορυφόρος του ο χάρος

να τα χάλια που τον βρήκαν

 

Το Σύμπαν εμπλουτίζεται

με απλανείς αστέρες

στον χώρο τους ακίνητοι

αυτόφωτοι πατέρες

 

Κάποτε τρεμοσβύνουνε

ειν απομακρυσμένοι

ειν ήλιοι που φλερτάρουνε

με νέφη σκεπασμένοι

 

Νεφελώδεις και οι κομήτες

πιο μεγάλοι από τη γη

λαμπεροί άμα τους δείτε

μα χάννονται σαν αστραπή

 

Μοιάζουν τόσο σαν αστέρι

και τριγύρω όλο νέφη

μια ουρά κουνά τ’ αγέρι

σαν να θέλει να σου γνέθει

 

Μετεωρίτες συγγενείς τους

τα γνωστά ως πεφταστέρια

αερόλιθοι η μορφή τους

πέφτοντας στης γης τα χέρια

 

Πανόραμα φανταστικό

οι βροχές Διαττόντων

μοναδικό ακτινοβόλο

τ’ ουρανού ξεχωριστό

 

Καθρεύτης ο ορίζοντας

στου ήλιου μας τη δύση

κι οι λίμνες καθρευτίζοντας

της Άνοιξης τη φύση

 

Και το φεγγάρι προχωρά

το σούρουπο σαν φτάσει

ένα χαμόγελο φορά

σαν πάει να φωλιάσει

 

Όνειρο στο διάστημα

τα πάντα να γνωρίσω

κρυφό θα τό ‘χω καύχημα

σαν πίσω θα γυρίσω

 

Μα τον Θεό ας κρατήσουμε

βαθειά μες την καρδιά μας,

μαζί του να μιλήσουμε,


το Σύμπαν θαν κοντά μας.





Ε π ί λ ο γ ο ς

 

        Ο δικός μας ο πλανήτης η γη, είναι ένας παράδεισος που δυστυχώς παραβιάζεται καθημερινώς. Πρέπει να νοιαζόμαστε για όλα όσα αφορούν τη γη μας, όπως νοιαζόμαστε για το σπίτι μας.
        Το ρολόι του χρόνου τρέχει ασταμάτητα και λόγω του υπερπληθυσμού και της παγκοσμιοποίησης έχουμε το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Επαναστατική η δύναμη του μαύρου χρυσού!
Έτσι εξαφανίζουμε τα δώρα της φύσης που όλα συνδέονται μαζί μας. Αλλάξαμε τις καιρικές συνθήκες και έτσι προκαλούμε την εξάπλωση ασθενειών. 
        Η απληστία μας δεν έχει όρια. 
        Άραγε υπάρχει σωτηρία; 
        Μεγάλος ο προβληματισμός.
Η μητέρα γη έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα. Το κάθε είδος πάνω στη γη είναι ξεχωριστό μα κανένα δεν είναι περιττό. Όμως εμείς οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούμε για λόγους συμφέροντος κι έτσι εξαφανίζονται. Οι καταστροφές είναι πολλές, λόγω και της ρύπανσης του περιβάλλοντος, της ατμόσφαιρας, του νερού. Καταστρέφουμε με ρύπους τις υπέροχες ομορφιές των θαλασσών με τους άπειρους θησαυρούς, τους απέραντους κήπους με εξωτικά φυτά και σπάνια είδη ψαριών. Ο βυθός των θαλασσών είναι μια παραμυθένια πολιτεία, πανδαισία χρωμάτων από πανέμορφα κοράλλια και τα τόσα είδη ψαριών και θαλασσίων υπάρξεων. Ο πλούτος της θάλασσας είναι ανεκτίμητος! Ακόμη, εξαφανίζουμε ποτάμια, λίμνες. Πολλές εκτάσεις δασών μετελίσσονται σε απέραντες πολιτείες από ουρανοξίστες.
        Πού θα φτάσουμε άραγε;
        Άγνωστο!
        Μα ας συνέλθουμε, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, για το καλό μας, την επιβίωσή μας, το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον της κοινωνίας μας.


Πίσω στα Ποιήματα 



–—


Θάλασσα 




Θάλασσα, μου χαϊδεύεις το σώμα

η γλυκιά σου γαλάζια μορφή

τ' ουρανού αγκαλιάζει το χρώμα

είσαι μάνα μαζί κι αδελφή



Τα γαλάζια νερά σου αγναντεύω

τα παλάτια σου τα μαγικά

την τόση ομορφιά σου ζηλεύω

και του βυθού σου τα αρχοντικά



Σαν θυμώσεις καράβια αφανίζεις

καταπίνεις και τους ναυτικούς

τα παλάτια σου τους χαρίζεις

και τους κήπους τους εξωτικούς



Τους ορίζεις εκεί βασιλειάδες

της Γοργόνας αφέντες τρανούς

που χορεύουν τρελά ανεράδες

στους απέραντους ωκεανούς



Στο βυθό της καρδιάς σου σφραγίζεις

τ' απειρά σου τα μυστικά

με κοράλια τους βράχους στολίζεις

και μαργαριτάρια μοναδικά



Στες σπηλιές σου τα ψάρια κοπάδια

κάθε χρώμα και κάθε μορφή

προκαλούν στο νερό μύρια χάδια

ξεπετιούνται ως την οροφή



Καμαρώννω τη θέα μπροστά μου

των κυμμάτων τον φίνο χορό

κι απ' την τόσο μεγάλη χαρά μου

προς το κύμμα γλυστρώ προχωρώ



Άσπροι γλάροι ψηλά που πετούνε

στριφογυρίζουνε ερωτικά

που τα κύμματα τους προσκαλούνε

να χορέψουνε ομαδικά



Ζω σε ένα θαλάσσιο βασίλειο

σ' ένα γλέντι χορού ζωτικό

πανδαισία το χρώμ' απ' τον ήλιο

σ' ένα όνειρο τόσο γλυκό



Η χρυσή αμμουδιά με σκλαβώννει

τ' απαλό της αλμύρας νερό

ο χορός με τους γλάρους φουντώννει

κρυσταλένιο φουστάνι φορώ



Τα καβούρια τα παίρνει το κύμμα

βοτσαλάκια τη άμμο κοσμούν

κι οι αφροί ένα κάτασπρο νήμα

την ταντέλα με χάρι κεντούν



Το απέραντο θαύμα κοιτάζω

ηλιοβασίλεμα μαγευτικό

την πανδαισία χρωμάτων θαυμάζω

στο γαλάζιο νερό τ' αλμυρό.



Ένα κύμμα απαλά μ' αγκαλιάζει

μια δροσιά στο γυμνό μου κορμί

η ζωή μου για πάντα αλλάζει

αρμονία παντού θεϊκή!

 


Γραμμένο στις 13 Φεβρουαρίου 2008.
Έλλη Α. Ιωάννου

Πίσω στα Ποιήματα

 

 

 

 

–—





Ουρανός 



Ουρανός, χρώμα ουρανί,

νότα γαλανή, πολιτεία ζωντανή,

πανόραμα, νύχτα φωτεινή

με αγγελική φωνή



Ουρανός, κεραυνός, βροχή,

μύρια αστέρια βασιλεύουν

τα ουράνια κυριεύουν

κάθε νύχτα με σκλαβώνουν

έρχονται με ανταμώννουν

σβύννουνε κάθε σκοτάδι

φθάνουν μέχρι και τον άδη,

οι ψυχούλες είναι εκεί

με μορφή αγγελική

τριγυρνούν μέσα στο φως

χαίρεται ο ουρανός

δόξα νάχει ο Θεός.



Νάχα δύναμη ν’ αντέξω

ποιο αστέρι να διαλέξω

όλα είναι ένα κι ένα

όμορφα και διαλεγμένα

θεϊκά είναι πλασμένα.



Κάνει κύκλο το φεγγάρι

τρέχει μήνυμα να πάρει

σαν τον ήλιο ανταμώσει

νέο φως θα ξημερώσει.
 

 


Γραμμένο στις 8 Μαρτίου 2014.
Έλλη Α. Ιωάννου

Πίσω στα Ποιήματα

 

 

 

 

–—

—


Η απεραντοσύνη της Γλώσσας... 



Γλώσσα πιστεύω είμαι εγώ

μα γλώσσα σίγουρα κι εσύ

κι όλος ο κόσμος όπου ζω

κι η ομορφιά πάνω στη γη



Ακόμα κι η αγάπη μας

που νιώθουμε μιλά

κι ο πόνος και τα πάθη μας

στο αίμα σαν κυλά



Στο πρόσωπό μας φαίνεται

στα ρούχα που φοράμε

στη συμπεριφορά μας λέγεται

στα χέρια σαν κουνάμε



Μια φαντασία ζωντανή

στο νου στριφογυρίζει

για όλα είναι ικανή

γράφει και ζωγραφίζει



Πότε παλάτια κτίζουμε

και πότε τα χαλάμε

ελέγχουμε φροντίζουμε

σαν πείσουμε γελάμε



Η γλώσσα είναι η ζωή

το γέλιο μεταξύ μας

ευφραίνεται κάθε ψυχή

στον ήχο της φωνής μας



Γλώσσα να μεγαλώνουμε

μ' αγάπη τα παιδιά μας

τι νιώθουν να το νιώθουμε

βαθιά μεσ' την καρδιά μας 



Γλώσσα ειν' η πατρίδα μας

για τον καθένα μάνα

μοναδική ελπίδα μας

σ' όλης της γης τα πλάνα



Η Γλώσσα βρίσκεται παντού

ο Πλάστης μας την δίνει

ας ψάξουν όλοι να την βρουν

στην απεραντοσύνη...




Γραμμένο στις 11 Οκτωβρίου 2008.
Έλλη Α. Ιωάννου

Πίσω στα Ποιήματα

 

 

–—

—


Η δύναμη του μυαλού 



Μέρα και νύχτα μοναχή

με τον νου με την ψυχή

ταξιδεύω νοερά

με τις σκέψεις μου φτερά



Δε με νοιάζει η βροχή

και στην κάθε εποχή

της ζωής μου τριγυρίζω

και τραγούδια ψιθυρίζω



Κάθε φθόγγος και στροφή

στου μυαλού μου οροφή

μια ορχήστρα βασιλεύει

το μυαλό μου κυριεύει



Όλα κι όλα αληθινά

θα 'ναι κει παντοτινά

θα ανθίζουν θ' αντηχούν

και θα με κυριαρχούν

 

Γραμμένο στις 10 Μαΐου 2010.
Έλλη Α. Ιωάννου

Πίσω στα Ποιήματα



–—

—


 Μια σταγόνα από δάκρυ 



Μια σταγόνα από δάκρυ

εις το μάγουλο κυλά

κι από τ'ουρανού την άκρη

εν' αστέρι της μιλά



Σταγονούλα μου διαμάντι

εις τα ύψη σε καλώ

στο δικό μου το παλάτι

στόλισμα στον ουρανό



Θα 'σαι πάντοτε η ελπίδα

θα φωτίζουμε τη γη

και στην όμορφη πατρίδα

θα γυρίσουμε μαζί!





Η φωτογραφία είναι παρμένη από ένα ενθύμιο το οποίο αγόρασε μια πολύ σεβαστή μητέρα τον Ιούνιο του 1974 από το λιμανάκι της αδούλωτης Κερύνειας μας και ακολούθως μας το χάρισε. 

Έλλη Α. Ιωάννου

Πίσω στα Ποιήματα

21 Σεπτεμβρίου: Διεθνής Ημέρα Ειρήνης
 




Είμαστε στο δυό χιλιάδες 

 τραγουδάνε τα παιδιά

 μ' αναμμένες τις λαμπάδες

 κι έναν πόθο στην καρδιά.



 Δυο χιλιάδες περιστέρια

 να πετούν στον ουρανό

 ν' ανταμώνουνε τ' αστέρια

να μιλάνε στο Θεό.



Τα παιδιά τα πεινασμένα

να χαρούν λίγο ψωμί

μια σκέπη τα καημένα

έχουνε κι αυτά ψυχή.



Ένας ήλιος λαμπερός

να φωτίζει όλη τη γη

και να σέρνει το χορό

μια γλυκύτατη μορφή:

Ειρήνη! Ειρήνη!         



Με χορό και με τραγούδι

με λαχτάρα και ελπίδα

ένα κάτασπρο λουλούδι

για μια λέυτερη πατρίδα.

 
Έλλη Α. Ιωάννου
Καραβάς
Αδούλωτη Κερύνεια


Πίσω στα ποιήματα


Για να προχωρήσετε κάντε κλικ στο πιο κάτω κουτί:

Website Builder